Vroeger zei ik altijd heel hard "ik haat bloemen, wat moet ik ermee?"
Of ik ze haatte? Zeker niet, ik had meer een hekel aan het idee dat ik ze niet van iemand zou krijgen. Dat er geen partner was die mij zou verrassen.
Omdat ik in mijn ogen niet leuk genoeg was. Omdat ik het mezelf niet waard vond...
Hoe vaak schreeuwen we om iets wat we niet willen, terwijl diep in ons hart keihard het tegenovergestelde wordt gewenst?
We hebben geleerd om sterk en onafhankelijk te zijn, om niemand nodig te hebben. Maar soms bouwen we muren om ons hart, gedreven door de angst om verlaten te worden of ons te hechten.
Wat als we onszelf toestaan om kwetsbaar te zijn? Om te luisteren naar ons hart in plaats van naar het stemmetje dat zegt dat we niemand nodig hebben?
Je kunt sterk en onafhankelijk zijn, maar dat betekent niet dat je de liefde of steun van een ander moet afwijzen. Je verdient het om bloemen te krijgen, niet omdat je ze nodig hebt, maar omdat je het waard bent.
Wat vertelt jouw hart je echt? Durf jij het toe te laten?
